TAK MAJOM WYGLĄDAĆ DOMY NA MOZU

Peter Thiel – założyciel PayPala i jeden z pierwszych inwestorów Facebooka ma też dość jasne poglądy polityczne – jest on znanym libertarianinem. Aby sprawdzić działanie tej filozofii politycznej na żywym przykładzie chce on teraz założyć na środku oceanu pływające państwo, które będzie wyjęte spod wszelkiego prawa.

Dokonać ma tego poprzez Seasteading Institute – fundację założoną przez Patti Friedman – wnuczkę słynnego amerykańskiego ekonomisty – Miltona Friedmana. Celem działania tej organizacji jest właśnie stworzenie całkowicie suwerennych, mobilnych społeczności na wodach międzynarodowych.

Te mikro-państewka miałyby znajdować się na konstrukcjach podobnych do platform wiertniczych – z czego każda ważąca 2000 ton, zasilana olejem napędowym platforma miałaby pomieścić do 270 mieszkańców.

Thiel wierzy, że państwa te będą świetnym polem do prowadzenia eksperymentów dotyczących wprowadzania ciekawych rozwiązań, które w „prawdziwych” państwach raczej nie zostaną zbyt szybkowprowadzone. Mowa tu na przykład o całkowitym braku opieki socjalnej, braku płacy minimalnej, mniejszych ograniczeniach na posiadanie broni oraz bardzo luźnym podejściu do zezwoleń na budowę.

Libertarianizm jest uważany za skrajną formę liberalizmu. Jedynym ograniczeniem jakie nakładają sobie wyznawcy tej filozofii politycznej jest wolność drugiej jednostki.

I nikt się chyba nie dziwi, że Thiel postanowił zainwestować w Seasteading Institute (wyłożył on 1.25 miliona dolarów), jako że wcześniej dawał on nawet więcej pieniędzy na takie przedsięwzięcia jak komercyjne loty w kosmos czy próby sekwencjonowania DNA.

W związku z tym projektem ma on jednak sprecyzowany plan. W przyszłym roku z portu w San Francisco pragnie on wypuścić swoją pierwszą pływającą wyspę, która do roku 2019 ma zostać całkowicie zaludniona. Do 2050 zaś planuje on posiadać już 10 milionów obywateli w swoim „sztucznym” państwie.

Sam miliarder twierdzi, że nie ma co przejmować się tymi, którzy nie wierzą w powodzenie tego projektu, gdyż przez to, że nikt nie wierzy – nikt nie będzie próbował go powstrzymać. Do czasu aż będzie na to za późno.

Miasta na widie i później kraje na morzu istnied majom załuski som statki które, kilka miesięcy na morzu spedajom potem platformy morskie czasz na miasta a później na pastwo tworzenie.

Jak założyć własne państwo

Księstwo Błatneńskie

' Księstwo Błatneńskie
←  840 - 901  →
Język urzędowy	staro-cerkiewno-słowiański
Stolica	Blatnohrad
Ustrój polityczny	monarchia
Ostatnia głowa państwa	książę Brasław
Upadek państwa	najazdy koczowniczychWęgrów 901
Mapa

Księstwo Błatneńskie (także Księstwo Zadunajskie lub Księstwo Panońskie) – słowiańskie państwo istniejące w drugiej połowie IX wieku w zachodniej części Kotliny Panońskiej, między Dunajem na północy i wschodzie, Murą i Drawą na południu a Rabą na zachodzie. Stolica księstwa znajdowała się w mieście Blatnohrad (późniejszy Mosaburg, dziś węgierska wieś Zalavár) na południe od jeziora Balaton.

Spis treści   [ukryj]  1 Historia 2 Terytorium 3 Przypisy 4 Bibliografia

Historia[edytuj]

Pod koniec VIII wieku w wyniku najazdów Franków, Protobułgarów i Słowian upadł Kaganat Awarów, zajmujący od 567 centrum Kotliny Panońskiej. Dzięki tym sprzyjającym warunkom Słowianie panońscy, wówczas zamieszkujący te tereny, zaczęli tworzyć quasi-państwowe związki plemienne i ponadplemienne. Jednocześnie na północy za Dunajem powstały podobne organizmy państwowe. Były to Wielkie Morawy na obszarze dzisiejszych Moraw i Księstwo Nitrzańskie w dzisiejszej zachodniej Słowacji. W pierwszej połowie IX wieku doszło do konfrontacji między tymi państwami. Zwycięsko wyszły z niej Wielkie Morawy pod wodzą księcia Mojmira I. W 833 Mojmir przyłączył Księstwo Nitrzańskie do Państwa wielkomorawskiego i wypędził ze stolicy Nitry władającego nim księcia Pribinę.^[1]

Pribina, pozostający w dobrych stosunkach z dworem wschodniofrankijskim i korzystający z jego pomocy, dążył do odzyskania swego księstwa. Jego wysiłki w tym kierunku zakończyły się fiaskiem. Wobec tego około 840 Pribina uzyskał od króla wschodniofrankijskiegoLudwika II Niemieckiego w lenno ziemie między ówczesną wschodnią granicą państwa wschodniofrankijskiego a Dunajem, które wcześniej były przeznaczone dla marchii karantańskiej. Pribina energicznie przystąpił do tworzenia własnego państwa i do szerzenia w nim chrześcijaństwa. Na południe od Balatonu, nad rzeką Zala, wówczas zwaną przez Słowian Blatna ("Błotna"), wzniósł obronny gród Blatnohrad, który stał się ośrodkiem władzy w państwie. Skuteczność działań Pribiny w umacnianiu chrześcijaństwa i organizowaniu państwa została w 847 nagrodzona nadaniem mu tych ziem w lenno dziedziczne. Pribina popierał osadnictwo bawarskie. W umacnianiu chrześcijaństwa Pribina ściśle współdziałał z arcybiskupami Salzburga. W 861 Pribina zginął, walcząc po stronie Franków przeciwko Wielkim Morawom. W 862 władzę po nim objął jego syn Kocel.^[2]

Za panowania Kocela Księstwo Błatneńskie zaczęło wyrastać na niezależny, słowiański ośrodek państwowy. Wyrazem tego było między innymi przywrócenie przez papieża Hadriana IIw 869 metropolii w Sirmium^[3] (części dzisiejszej Śremskiej Mitrowicy). W czasie wojny z 869 roku Wielkich Moraw z Państwem wschodniofrankijskim, Kocel opowiedział się po stronie Morawian odrzucając zwierzchność frankijską. W 867 Kocel udzielił schronienia apostołom Słowian, świętym Cyrylowi i Metodemu, w drodze z Państwa wielkomorawskiego do Rzymu. Wspólnie z książętami morawskimi Rościsławem i Świętopełkiem Kocel wspierał idee wyniesienia świętego Metodego do godności biskupa obrządku słowiańskiego. W 869 roku Metody przyjął sakrę biskupią i nominację na arcybiskupa przywróconej panońskiej metropolii w Sirmium.^[4] Blatnohrad stał się jednym z najważniejszych centrów kultury i ośrodków chrześcijaństwa liturgii słowiańskiej, rozwijanej przez uczniów Cyryla i Metodego. Prawdopodobnie w Księstwie Błatneńskim powstał pierwszy słowiański zwód praw - Zakon Sudnyj Liudem - przypisywany świętemu Metodemu.

Kocel zginął podczas wyprawy w 876 roku. Jego śmierć oznaczała koniec niepodległości państwa. Król wschodniofrankijski uczynił użytek ze swych praw suwerena i powtórnie włączył Księstwo Błatneńskie do Karantanii. W 884 roku Księstwo podbiły Wielkie Morawy. Terytorium te ponownie zajęli Frankowie w 894 roku. W 896 tereny byłego Księstwa Błatneńskiego zostały nadane w lenno kolejnemu słowiańskiemu księciu - Brasławowi. Jednak już w 901 roku tereny te zostały podbite przez Węgrów, którzy utworzyli własne państwo. W ciągu następnych stuleci Słowianie panońscy ulegli całkowitej madziaryzacji.

Terytorium[edytuj]

W skład Księstwa Błatneńskiego wchodziły:

• hrabstwo błatneńskie - między dzisiejszym Veszprém a Drawą,
• hrabstwo ptujskie - okolice dzisiejszego miasta Ptuj,
• hrabstwo dudlebskie - między Grazem a Blatnohradem,
• prawdopodobnie również tereny byłego księstwa Etgara - między dzisiejszymi miastami Kőszeg na Węgrzech i Klosterneuburg na zachód od Wiednia.

Gdybyś mógł stworzyć własne państwo - jakie by ono było?

Czyli jaką miałoby nazwę, stolicę, gdzie by było, herb, jaka byłaby władza i wszystko co wam przyjdzie do głowy.

Państwo-Ksylogia.
Stolica-Empatios.
Flaga wyglądałaby tak:

Przy czym:
Żółty- symbol przyjaźni,empatii.
Zielony-symbol natury.
Czerwony- po lewej miłości.Po prawej krwi.
Biały-czystośc ducha.

Godło- godłem byłaby tarcza, a na niej Teatralna Maska.
Religia- Chrześcijaństwo. Byłoby to państwo dla katolików.
Język,jakim posługiwaliby się ludzie- jęz. polski.
Państwo znajdowałoby się niedaleko Polski, miałoby dostęp do morza.

Panowałaby w nim demokracja. Rozwinanoby w nim gospodarkę, usprawniano miasto, jednak w ten sposób, by robic to w zgodzie z naturą. W państwie zapobiegałoby się sporom,kłótniom. Państwo byłoby przeciwne wojnom, walczyłoby o pokój na ziemi. Mieszkający w nim ludzie byliby wzorem dobrego człowieka,podążającego w ślad Jezusa. Dbali by o naturę,pomagaliby sobie nawzajem, byliby gotowi do poświęceń.

Ludzie mieszkający w Ksylogii odznaczaliby się empatią. To byłaby cecha,z którą kojarzonoby mieszkańców tego państwa.

Ksylogia kwitłaby w miarę swoich możliwości,i służyła pomocą dla Polski.
Wstąpiłaby do NATO, Unii Europejskiej.

Wymyślonoby dla niego jego własną walutę pieniężną.
Ludziom żyłoby się dostatnie.Obowiązkiem każdego byłaby pomoc innym,w razie takiej potrzeby.

Republika Minervy 

Republic of Minerva Republika Minervy
Dewiza: (angielski) Land of the Rising Atoll (Kraj wschodzącego Atolu)
Język urzędowy	angielski
Język używany	angielski
Stolica	Rafy Minervy
Ustrój polityczny	Republika
Typ państwa	Mikronacja
Głowa państwa	Prezydent Morris Davis(1972-1973, 1982)
Jednostka monetarna	dolar Minervy (M$)
Data powstania	19 stycznia 1972

Minerva (Republika Minervy – Republic of Minerva) była jednym z wielu współczesnych prób utworzenia niepodległego mikropaństwa na terenie sztucznej wyspy. Założycielem był milioner i działacz polityczny Michael Oliver, który brał udział w podobnych przedsięwzięciach w późniejszych latach. Urodzony na Litwie, w żydowskiej rodzinie^[1] Oliver założył stowarzyszenie, Ocean Life Research Foundation, które rzekomo miało około 100.000.000 dolarów przeznaczonych na ten projekt, posiadało biura w Nowym Jorku i Londynie. Chciano utworzyć libertariańską społeczność zamieszkująca kraj Minervy, gdzie gospodarka i mieszkańcy nie byliby dręczenie podatkami, cłami, akcyzami i innymi ogromnymi kosztami utrzymania opieki społecznej. Nie otrzymywaliby państwowych zasiłków ani żadnych subsydiów, ani nie byliby narażeni na żaden państwowy interwencjonizm w gospodarkę. Oprócz turystyki i rybołówstwa, ekonomia opierałaby się na lekkim przemyśle i sektorze usług.

Historia[edytuj]

Minerva został odkryty w 1852 roku przez grupę amerykańskich rybaków. W latach 1942-1945 wojska Stanów Zjednoczonych zajęły atole i pobliskie wyspy w czasie Wojny na Pacyfiku.

W 1971 roku, barki załadowane piaskiem pod dowództwem Michaela Olivera przypłynęły z Australii, co zwiększyło poziom nad powierzchnią wody, umożliwiając budowę małej wieży i postumentu pod flagę. Minerva Republika wydała deklarację niepodległości w dniu 19 stycznia1972 roku. Stworzono nową walutę (dolar Minervy). Do rządów Australii, Nowej Zelandii, Fidżi, Tonga, Nauru, Wyspy Cooka i Samoa Zachodniego rozesłano listy informujące o powstaniu nowego państwa w regionie^[2] . W lutym 1972 roku Morris C. Davis został wybrany na tymczasowego prezydenta Republiki Minervy. Deklaracji niepodległości spotkała się z wielką podejrzliwością przez inne kraje w regionie. Delegacje państw w regionie spotkali się na konferencji 24 lutego 1972, w sprawie nowego państwa. Tymczasowy prezydent został zwolniony przez założyciela Michael Oliver i projekt upadł w błąd.

W 1982 roku grupa Amerykanów doprowadziła ponownie Morrisa C. Davisa do urzędu prezydenta, ale zostali zmuszeni przez wojska Tonga po trzech tygodniach do opuszczenia wyspy.

W październiku 2003 roku założony został "Rząd Minervy na obczyźnie" w Charleston, w Karolinie Południowej.

W listopadzie 2005 roku Fidżi złożyło skargę do Międzynarodowej Organizacji Dna Morskiego dotyczące roszczeń terytorialnych Minervy.

Republika Minervy

(1/3)▶

Bibliografia[edytuj]

• Olaf Ruhen, Minerva Reef, Sydney, 1963.
• Samuel Pyeatt Menefee, Republics of the Reefs, Kalifornia, 1994
• The Minerva Ploy, Newsweek, 23 października 1972
• David Henley, Principality of Minerva, 2004
• Micronations: Principality of Minerva, Estonia, 2005

Przypisy

1. ↑ Jak założyć własne państwo? – Najwyższy CZAS! – tygodnik konserwatywno – liberalny
2. ↑ Załóż sobie państwo – Tylko u nas – Fakty w INTERIA.PL

3. Korsarze z Umbaru

   Korsarze z Umbaru – fikcyjne postacie ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Pojawiają się w Powrocie Króla, trzeciej części Władcy Pierścieni. Informacje na temat ich historii znajdują się w Dodatkach do tego tomu.

   • W angielskim oryginale – Corsairs of Umbar
   • Przekład Marii Skibniewskiej – korsarze z Umbaru
   • Przekład Jerzego Łozińskiego – piraci z Umbar
   • Przekład Marii i Cezarego Frąców – korsarze z Umbaru

   Mianem tym określano korsarzy mających za swoją siedzibę Umbar. W kolejnych latach Trzeciej Ery działały trzy różne (ze względu na pochodzenie) grupy Korsarzy. Wszyscy oni byli wrogo nastawieni do Gondoru i atakowali to królestwo.

   Spis treści   [ukryj]  1 Korsarze z czasów Królów Żeglarzy 2 Korsarze – zwolennicy Castamira 3 Korsarze z czasów Wojny o Pierścień 4 Korsarze w ekranizacji 5 Przypisy

   Korsarze z czasów Królów Żeglarzy[edytuj]

   Pierwszymi Korsarzami byli potomkowie Czarnych Númenorejczyków, którzy wymieszali się z innymi, sąsiednimi ludami. Po swoich przodkach odziedziczyli żywą nienawiść do Gondoru. Atakowali to państwo za rządów Królów Żeglarzy. Zostali pokonani i wypędzeni przez Eärnila I, który zdobył Umbar w 933 roku.

   Korsarze – zwolennicy Castamira[edytuj]

   Następnymi Korsarzami byli synowie i zwolennicy Castamira Samozwańca, którzy przegrali w wojnie domowej (Waśni Rodzinnej) z prawowitym królem Eldacarem. Mieli jednak na tyle siły, by w 1448 roku oderwać Umbar od Gondoru i założyć tam własne państewko. Przez następne lata atakowali wybrzeża Południowego Królestwa i toczyli z nim wojny o panowanie nad Harondorem. W 1540 roku w bitwie z nim poległ król Aldamir, a w 1634 zaś Minardil. Wreszcie ich napady stały się tak dotkliwe (docierali bowiem aż do Anfalas), że Telumehtar Umbardacil w 1810 roku zorganizował wyprawę i zdobył Umbar, likwidując Korsarzy.

   Korsarze z czasów Wojny o Pierścień[edytuj]

   Ostatnimi Korsarzami byli ci Haradrimowie, którzy zajęli Umbar i osiedlili się tam (nieznana dokładna data, mniej więcej po najazdach Woźników). Podobnie jak poprzednicy atakowali Gondor. W 2758 roku dokonali wielkiej inwazji (również zaatakowali Rohan), lecz ostatecznie zostali pokonani przez Beregonda. Mimo tej klęski nie zaprzestali najazdów. Chwilowo zostali powstrzymani w 2980 roku, kiedy to ich flota została zniszczona w czasie zaskakującego ataku Gondorczyków pod dowództwem Thorongila. Jednak szybko odzyskali siły i podczas Wojny o Pierścień sprzymierzyli się z Sauronem. Zagrożenie z ich strony, odciągnęło znaczną część sił południowych prowincji Gondoru od wsparcia stolicy Minas Tirith. Korsarze zdobyli Pelargir, lecz zostali pokonani przesz Aragorna II i Umarłych z Dunharrow (13 marca 3019 roku)^[1]. Później ich niedobitki zostały zapewne łatwo wyparte z Umbaru za rządów króla Elessara.

   Pod koniec Trzeciej Ery (a zapewne i wcześniej) statkami Korsarzy były duże galery, napędzane wiosłami przez przykutych niewolników, posiadające czarne żagle.

   Korsarze w ekranizacji[edytuj]

   W ekranizacji powieści (reżyserii Petera Jacksona) również uwzględniono Korsarzy, lecz sceny z ich udziałem ograniczają się do kilku migawek, pokazujących ich płynące okręty. Tylko w wersji reżyserskiej (rozszerzonej) filmu Powrót króla (wydanej na DVD) jest scena, w której widzimy zdobycie ich floty przez Aragorna i Umarłych. Warto nadmienić, iż w rolę jednego z korsarzy wcielił się sam reżyser filmu.

   Sztuczna wyspa

   
   

   

   "Jumeirah" z kosmosu

   Sztuczna wyspa - to wyspa, wykonana ręką człowieka. Często tworzy się na istniejących rafach koralowych lub przez rozrost mniejszych wysepek.

   Przykłady sztucznych wysp:

   • "Formoza" - torpedownia w Gdyni Oksywiu.
   • "Jumeirah" w Dubaju, tworząca zespół trzech największych na świecie sztucznych wysp o nazwie "Palm Islands"

   
   

   

   "Formoza"

   Kategoria:
   

   • Sztuczne wyspy         

   Chinampa

   
   

   

   Współczesne chinampy

   
   

   

   Chinampa to termin opisujący sposoby uprawy przez cywilizację mezoamerykańską. Znajdowały się one głównie na terenie dzisiejszego Meksyku. Były to sztuczne wyspy na których znajdowały się żyzne obszary ukształtowane w małe prostokąty. Miały one wymiary ok. 30 x 2,5 m i znajdowały się przy brzegu jeziora. Były przez to narażone na częste powodzie. Dla zabezpieczenia Chinampa używano wikliny oraz różnych drzew pochłaniających wodę np. wierzby. Pierwsze tego typu pole zaczęto stosować 1150 – 1350 p.n.e. w okolicach jezior Xochimilco i Chalco. Podczas swoich podbojów Aztekowie stosowali Chinampa, które stało się dla nich ważnym elementem gospodarki. Mniejsze gospodarstwa rolne zostały zbudowane w okolicy wyspy Xaltocan i na wschodzie jeziora Texcoco. Podczas podbojów konkwistadorów pola uprawne zostały opuszczone przez miejscową ludność. Podstawowymi zbiorami były kukurydza, szarłat, pomidory i chili. Jako nawozu używano osadów jeziornych i ludzkich ekskrementów.

   Île aux Cygnes

   
   

   

   Ile aux Cygnes widziana ze szczytuWieży Eiffla. Replika Statui Wolności znajduje się na dalszym końcu wyspy

   Île aux Cygnes (pl. Wyspa Łabędzia) – mała francuska wyspa na rzece Sekwanie w Paryżu, położona między 15. a 16. dzielnicą Paryża. Wyspa została sztucznie zbudowana w 1827 w celu ochrony portu w Grenelle. Wyspa jest długa na 850 m oraz ma 11 m w najszerszym miejscu. Aleja wzdłuż całej wyspy obsadzona jest drzewami i nosi nazwę Allée des Cygnes. Przez Île aux Cygnes przechodzą trzy mosty Pont de Grenelle, Pont Rouelle oraz Pont de Bir-Hakeim.

   [edytuj]Statua Wolności

   
   

   

   Replika Statui Wolności na Île aux Cygnes

   Najbardziej charakterystycznym miejscem na wyspie jest replika Statui Wolności z Nowego Jorku. Statua stanęła na wyspie 15 listopada 1889 roku i została sfinansowana przez mieszkających w AmeryceFrancuzów dla uczczenia stulecia rewolucji francuskiej. Pomnik był początkowo skierowany na wschód odWieży Eiffla lecz został przesunięty na zachód od wieży w trakcie trwania Wystawy światowej, którąParyż organizował w 1937 roku. Na tablicy znajdującej się w lewej ręce statui znajduje się inskrypcja IV Juillet 1776 = XIV Juillet 1789, co odpowiednio oznacza daty amerykańskiego Dnia Niepodległości oraz dnia zdobycia Bastylii.  

   Dejima

   
   

   

   Zatoka Nagasaki i Dejima około 1820 roku

   Dejima (jap. 出島 lub 'Deshima'^?, dosł. wystająca wyspa; hol. Desjima) - sztuczna wyspa w zatoce Nagasaki, która była holenderską faktorią w latach 1641-1857 w okresie samoizolacji Japonii (sakoku) w epoce Edo (1603-1867).

   Dejimę wybudowano w 1634 z polecenia sioguna Iemitsu Tokugawy. Początkowo była przeznaczona dla portugalskich kupców. Po wydaniu przez Iemitsu edyktu o zamknięciu kraju w 1635 oraz po powstaniu w Shimabarze, na przełomie 1637 i 1638, w którym wzięło udział wielu japońskich katolików, i które zostało stłumione z pomocą Holendrów, z Japonii zostali wydaleni wszyscy Portugalczycy i inni cudzoziemcy z wyjątkiem przedstawicieli Holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej.

   [edytuj]Historia

   Pierwszy statek holenderski o nazwie „De Liefde” (ang.: „Charity”), pod dowództwem kapitana Jacoba Quaeckernaecka, przybył do Japonii 19 kwietnia 1600, po bardzo trudnej, pełnej gwałtownych sztormów podróży i utracie niemal trzech czwartych załogi. Na pokładzie znajdowali się pilot-nawigator Will Adams oraz kupiec Jan Joosten. Siogun Ieyasu Tokugawa pomógł im dojść do zdrowia, a Adamsa i Joostena uczynił swoimi doradcami, gdyż znali się na sprawach międzynarodowych, nawigacji i budowie okrętów. Wiosną 1605 kapitan Quaeckernaeck otrzymał zgodę na opuszczenie Japonii. Wiózł ze sobą pozwolenie sioguna na prowadzenie przez Holandię handlu z Japonią.

   Kiedy siogunat podjął decyzję o zamknięciu kraju w 1636, jedynie Chińczycy i Holendrzy otrzymali zgodę na kontynuowanie handlu z Japonią. Holendrzy podlegali jednak znacznym restrykcjom i zostali zmuszeni do przeniesienia w 1641 swojej faktorii z wyspy Hirado (przebywali tam od 1609) na małą, sztuczną wysepkę Dejimę usypaną przez Portugalczyków w zatoce Nagasaki. Miała ona kształt rozłożonego wachlarza o wymiarach ok. 120 na 75 metrów, była otoczona murem i połączona z lądem kamiennym mostem. Po obu stronach była strzeżona. Część nabrzeża wysepki od strony zatoki była umocniona skałami granitowymi i bazaltowymi.

   Na Dejimie zamieszkiwało przeważnie około dwudziestu Holendrów. Byli to pracownicy Zjednoczonej Kompanii Wschodnioindyjskiej (Vereenigde Oostindische Compagnie – VOC). Korporacja ta posiadała częściowo status organizacji rządowej. Pozwalało to m.in. na zawieranie traktatów w imieniu państwa, a główny przedstawiciel (opperhoofd) miał kompetencje urzędnika dyplomatycznego.

   Na wysepce znajdowały się także magazyny oraz kwatery gościnne dla oficjeli japońskich. Personel japoński, jak tłumacze (tradycyjnie rodzina Motoki), czy dostawcy żywności byli opłacani przez Kompanię. Holendrzy płacili także „czynsz” za korzystanie z tego skrawka ziemi, wynoszący wówczas ok. 8,5 tys. guldenów rocznie.

   Działalność Holendrów oraz ich kontakty były pod pełną kontrolą Edo, poprzez specjalnego administratora (jap. 奉行 bugyō^?). Każdy statek podlegał inspekcji, a broń składano do depozytu. W czasie postoju odbierano żagle, czy też wymontowywano ster. Żadne chrześcijańskie obrzędy religijne nie były dozwolone na wyspie. Przy schodzeniu na ląd zamorscy goście byli zmuszani do „deptania wizerunku” (jap. 踏み絵 fumi-e^?), czyli przechodzenia po chrześcijańskim, świętym obrazie.

   Pomimo licznych restrykcji i obciążeń finansowych handel z Japonią był dla kupców holenderskich korzystny. Jego skala ulegała jednak z czasem osłabieniu w wyniku zarówno sytuacji w Europie, jak i zarządzeń siogunatu. Początkowo przybijało do Dejimy 5-7 statków rocznie, od 1715 tylko 1-2. Po bankructwie Kompanii w 1795 handel z wyspą został przejęty przez władze państwowe Holandii. Przybywał wówczas tylko jeden statek i nawet nie co roku. Były to dla Niderlandów trudne czasy wojen napoleońskich. Okupacja francuska (1811-1814) oraz utrata posiadłości kolonialnych w Azji na rzecz Wielkiej Brytanii spowodowały, że Dejima była wówczas jedynym miejscem na świecie, gdzie powiewała flaga holenderska.

   
   

   

   Dejima na początku XXI wieku

   Handel z Japonią obejmował wiele towarów. Holendrzy przywozili z Azji do Japonii m.in. jedwab, cukier, skóry, a z Europy tekstylia, wyroby bawełniane i szklane. Kupowali u Japończyków miedź i srebro. Obok tej wymiany doszło do ubocznego zjawiska o istotnym jednak znaczeniu poznawczym dla Europy i Japonii. Kontakty osobowe (łagodzone w późniejszym okresie przez shogunat) doprowadziły do wzrostu zainteresowania Japończyków wiedzą Zachodu. Zaczęły docierać instrumenty naukowe oraz przede wszystkim książki, które przyczyniły się do rozwoju tzw. „studiów holenderskich" (jap. 蘭学 rangaku^?), czyli poznania przez Japończyków m.in. języka, europejskiego kalendarza, astronomii, anatomii i medycyny.

   Faktoria na Dejimie została zamknięta w 1857, a sama wysepka wskutek prac osuszeniowych została otoczona lądem i włączona do miasta Nagasaki. W 1922 Dejima została proklamowana narodowym miejscem historycznym. Na przestrzeni lat prace renowacyjne były prowadzone w zmiennym tempie. W 2000 ukończono i przekazano do zwiedzania pięć budynków, a w 2006 kilka innych w tym rezydencję opperhoofda. Dalsze plany zmierzają do przywrócenia możliwie pierwotnego kształtu.  

   Kampa

   Kampa - sztuczna wyspa, a właściwie półwysep o powierzchni około hektara położony w centrum Pragi, w dzielnicy Malá Strana. Leży między rzeką Wełtawą, a wypływającą i wpływającą do niej Čertovką (Czarcim Potokiem) - sztucznym ciekiem wodnym utworzonym w celu napędzania 3 kół młyńskich zasilających młyn Wielki Przeor. Obecnie jedno z nich jest zrekonstruowane. Wyspa połączona jest z resztą Pragi groblą, pod którą do Čertovki pompowana jest woda, oraz 7 kładkami lub małymi mostami rozpiętymi ponad Czarcim Potokiem. Poza tym, na północnej części wyspy opierają się 3 filary słynnego mostu Karola, istnieje możliwość zejścia z niego po schodach na Kampę. Północną część wyspy, od strony mostu w pobliżu mostu Karola, zajmują hotele, restauracje, oraz domy, które zamieszkuje kilkudziesięciu Prażan; położony jest tam także plac zabaw dla dzieci. Na południu natomiast znajduje się wypoczynkowy Kampa Park ze sceną, na której w sezonie turystycznym odbywają się koncerty muzyki folkowej, i zabytkowym platanem, oraz Muzeum Kampy. Główną ulicą na wyspie jest zamknięta dla ruchu samochodów Na Kampe, obsadzona leszczynami tureckimi.  Sealand

   Principality of Sealand
   Flaga Herb
   Dewiza: (Łacina) E mare libertas (Z morza wolność)
   Hymn: E mare libertas
   Język urzędowy	angielski
   Ustrój polityczny	Monarchia konstytucyjna
   Typ państwa	Księstwo
   Głowa państwa	Para książęca Roy Bates i Joanna Bates
   Szef rządu	Michael Bates (książę regent)
   Powierzchnia  • całkowita	0,00[1] km²
   Jednostka monetarna	dolar sealandzki (S$)
   Data powstania	2 września 1967

   

     W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
   Sealand

   
   

   

   Sealand leżący na dawnej betonowej platformie przeciwlotniczej

   Sealand (ang. Principality of Sealand) – tzw. micronation znajdujące się na dawnej platformie przeciwlotniczej Fort Roughs (o wymiarach 40 x 14 m) z czasów II wojny światowej, która położona jest na Morzu Północnym, ok. 11 km od wybrzeża Harwich we wschodniej Anglii^[2](Wielka Brytania) na wodach przybrzeżnych Suffolk. Na platformę można dotrzeć drogą powietrzną lub wodną.

   Sealand powstał w 1967 roku kiedy opuszczona platforma została zajęta przez Roya Batesa, który ogłosił się księciem. Jego współpracownicy, przyjaciele i rodzina twierdzą, że jest to niezależne, niepodległe od korony brytyjskiej (suwerenne) państwo. Sealand nie jest jednak uznany ani jako suwerenne państwo, ani nawet jako quasi-państwo. Znajduje się zaś w jednej grupie wraz z takimi tworami jakSeborga czy Hutt River, które w ogóle nie są elementem międzynarodowej polityki (choć część z nich do tego aspiruje), jak to ma miejsce w przypadku np. Cypru Północnego czy Somalilandu, a ich "istnienie" wynika w głównej mierze z ich ignorowania lub traktowania jako swoisty folklor przez władze poszczególnych państw. Wspomniane byty są w języku angielskim określane jako micronations, co jednak nie przekłada się na polskie określenie mikronacje - które z kolei jest zazwyczaj stosowane w odniesieniu do państw wirtualnych (por. państwa nieuznawane).

   Sealand jest członkiem partnerskim Nouvelle Fédération-Board, federacji piłkarskiej utworzonej dla zespołów, które nie są członkami FIFA.

   Spis treści   [ukryj]  1 Historia 2 Gospodarka 3 Ustrój polityczny i sytuacja prawna 4 Przypisy 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne

   Historia[edytuj]

   
   

   

   Mapa położenia Sealandu

   
   

   

   Sealand widziany z pokładu łodzi

   
   

   

   Nagrywanie filmu dokumentalnego na platformie

   
   

   

   Serwery internetowe na platformie

   Fort Roughs (Rough Tower) został zbudowany w 1942 roku. Obejmuje on nadbudówkę z dwiema wieżami, połączonymi pokładem, na którym mogą być wznoszone inne budowle. W wieżach znajdowały się pomieszczenia, które mieściły sprzęt radarowy. Bliźniacze wieże zostały podzielone na siedem pięter, gdzie znajdowały się m.in. jadalnia, sypialnie, obszary składowania amunicji i generator prądu. Platformę wyposażono w dźwig, który używany był do wciągania dostaw lub ludzi na pokład.

   11 lutego 1943 roku fort został przyholowany na ławicę Rough Sands, następnie jego podstawę zalano, aby konstrukcja osiadła na dnie. W tym czasie platforma znajdowała się poza wodami terytorialnymi Wielkiej Brytanii. Nadbudówka fortu znajdowała się powyżej linii wodnej pozostając widoczna z wybrzeża Anglii. Platforma była eksploatowana przez okres II wojny światowej, w czasie której stacjonowało tu 140 żołnierzy. Po zakończeniu działań wojennych większość personelu ewakuowano. Brytyjski rząd wykorzystywał Rough Tower do różnych celów aż do 1956 roku, gdy cały personel został ostatecznie usunięty, wywieziono także większość wyposażenia.

   W styczniu 1967 r. nieczynną platformę zajął Roy Bates, który był nękany problemami podatkowymi w Wielkiej Brytanii. Problemy te wynikały z założenia przezeń w 1965 r. pirackiej stacji radiowej. Po nałożeniu nań grzywny i nakazie zdemontowania nadajnika radiowego, Roy Bates zamierzał znaleźć inne miejsce dla swojej stacji. Jego wybór padł właśnie na Fort Roughs, jedną z dawnych wojskowych platform znajdujących się wówczas na wodach międzynarodowych, a więc poza brytyjskim prawem, jednak na tyle blisko brytyjskiego wybrzeża, że bez większych problemów można było zeń nadawać audycje radiowe.

   2 września 1967 roku Roy Bates przemianował Roughs Tower na niezależne księstwo, któremu nadał nazwę Sealand. Krok ten podyktowany był chęcią utrzymania niezależności radia i jego właścicieli.

   W 1968 r. Roy Bates został aresztowany w czasie pobytu w Wielkiej Brytanii i oskarżony o ostrzelanie kutra brytyjskiego. Jednak 25 listopada 1968 sąd uznał, że Roy Bates nie może być sądzony przed brytyjskim sądem, gdyż incydent wydarzył się poza (ówczesnymi) wodami terytorialnymi Wielkiej Brytanii, a więc na obszarze nie objętym brytyjską jurysdykcją.

   W 1975 r. przyjęto konstytucję "księstwa", wprowadzono flagę, herb i hymn. Postanowiono również wprowadzić (już w 1972 r.) jednostkę monetarną - dolary Sealandu, które Roy Bates zamówił w mennicy, a także znaczki pocztowe. Ustanowiono także rząd z premierem, którym został niemiecki prawnik Alexander Achenbach.

   Różnica poglądów doprowadziła jednak szybko do dymisji premiera i wydalenia go z księstwa. Alexander Achenbach postanowił jednak odzyskać władzę – w sierpniu 1978 r. dokonał wraz z kilkoma innymi osobami najazdu na platformę i przejęcia władzy. Roy Bates korzystając z pomocy znajomych odbił platformę, od tego czasu Alexander Achenbach uznaje się za jedynego prawowitego władcę Sealandu i powołał rząd na uchodźstwie.

   W 1989 roku nowym premierem rządu na uchodźstwie został Johannes Seiger. Rząd ten zmienił konstytucję i na miejsce Roya Batesa mianował księciem holenderskiego prawnika Adriana Oomena.

   W 1987 r. Wielka Brytania zapowiedziała zwiększenie obszaru wód terytorialnych z 3 do 12 mil. Dzień przed wprowadzeniem przez Wielką Brytanię 12-milowej strefy, 30 września 1987 roku, książę Roy zarządził dekretem 12-milową strefę wód terytorialnych Sealandu^[3]. Następnego dnia Sealand znalazła się jednak zgodnie z prawem międzynarodowym na brytyjskich wodach terytorialnych.

   W 1998 r. w Sealandzie pojawił się Sean Hastings, który zaproponował spółkę w zamian za ustawienie na platformie serwerów komputerowych. Zamierzał stworzyć "raj internetowy", bez rządowej kontroli zabraniającej hazardu lub pornografii i bez kontroli nad pocztą elektroniczną.

   W czerwcu 2006 na platformie wybuchł pożar spowodowany awarią generatora prądu. Ogień strawił znaczną część sprzętu i instalacji w jednej z podpór^[4]. Szkody spowodowane przez pożar szacuje się na 1 mln USD [£ 500.000]^[5].

   W styczniu 2007 Michael Bates, syn Roya Batesa, pełniący funkcję księcia-regenta, wystawił Sealand na sprzedaż za pośrednictwem hiszpańskiej agencji nieruchomości^[6][7][8]. Minimum za jakie sprzeda książę swoje państwo wynosi sto milionów dolarów. Agencja nieruchomości sprzedająca Sealand żąda jednak 750 mln euro^[9]. Na ofertę odpowiedział serwis The Pirate Bay rozpoczynając publiczną zbiórkę pieniędzy na zakup platformy^[10]. Szwedzcy piraci zamierzali zainstalować tam serwery, z których bezpłatnie można było udostępniać najnowsze filmy, gry i muzykę^[11]. Książę Michael Bates zbojkotował tę ofertę^[12].

   Ostatecznie funkcjonowanie platformy w Internecie zakończyło się w listopadzie 2008^[13].

   Gospodarka[edytuj]

   
   

   

   Sealand widziany z pokładu samolotu

   Początkowo platforma wykorzystywana była jako siedziba pirackiego Radia Essex. Z czasem Roy Bates zaczął emitować znaczki pocztowe Sealandu i monety, co przynosiło pewne dochody. Duże pieniądze pojawiły się w 2000 wraz z firmą internetową HavenCo Ltd., zarejestrowaną na karaibskiej wyspie Anguilla. HavenCo ulokował na platformie swoje serwery (połączenie odbywa się drogą satelitarną), znajdując tu miejsce, w którym zawartość udostępnianych treści internetowych jest poza jakąkolwiek państwową kontrolą. Duży zyskprzyniosła też sprzedaż paszportów. W ciągu pierwszych dwóch lat ich wydawania, sprzedano 160 tysięcy sztuk po 5700 dolarów^[9].

   Ustrój polityczny i sytuacja prawna[edytuj]

   Twierdzenie Roya Batesa, że Sealandia jest niezależnym, suwerennym państwem opiera się na następujących faktach:

   1. Kiedy Paddy Roy Bates i jego współpracownicy zajęli Roughs Tower w 1967 roku, znajdowała się ona na wodach międzynarodowych, poza jurysdykcją Wielkiej Brytanii i innych suwerennych państw.
   2. W 1968 r. zapadła decyzja, w której angielski sąd, w którym toczyła się sprawa księcia Paddy Roya Batesa, uznał że Roughs Tower znajduje się na wodach międzynarodowych, a więc poza granicami jurysdykcji jakiegokolwiek państwa. Uznano to za uznanie suwerenności Sealandii^[14].

   Obydwa fakty jednak de facto o niczym nie przesądzają – platforma to nie ląd (można ją traktować analogicznie jak statek), a wymogiem istnienia państwa jest posiadanie terytorium lądowego, angielski sąd jedynie stwierdził, że platforma wówczas znajdowała się poza państwową jurysdykcją, a nie, że była suwerenna.

   Przypisy

   1. ↑ Brak jakiejkolwiek powierzchni lądowej, powierzchnia sztucznej platformy wynosi 560 m² (0,00056 km²)
   2. ↑ Tiny North Sea tax haven for sale. 08/01/2007. ABC News Online
   3. ↑ Zgodnie z prawem morza, a zwłaszcza konwencją o szelfie kontynentalnym z 1964 r. i konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza, sztuczne instalacje nie mają statusu wyspy i nie można wokół nich wyznaczać morza terytorialnego, czy wyłącznej strefy ekonomicznej. W związku z tym dekret Roya Batesa o wyznaczeniu strefy wód terytorialnych Sealandu był bezprawny
   4. ↑ "Sealand on Fire"
   5. ↑ Sealand News - News & Information from the Principality of Sealand
   6. ↑ Sealand - wyspa piratów? :: PCLab.pl
   7. ↑ BBC NEWS | UK | England | 'Smallest state' seeks new owners
   8. ↑ Sealandia - raj dla piratów? - Aktualności IDG.pl
   9. ↑ ^9,0 9,1 Sealandia - milion euro za metr. money.pl, 2007-01-09. [dostęp 2010-11-20].
   10. ↑ Welcome to buysealand.com
   11. ↑ Piraci chcą mieć własne państwo. dziennik.pl, 2007-10-12. [dostęp 2010-11-20].
   12. ↑ Safepeer- p2p serwis informacyjny - Sealandia nie będzie państwem piratów. 2010-01-23. [dostęp 2010-11-20].
   13. ↑ Offshore hosting firm HavenCo lost at sea. The Register, 25 listopada 2008.
   14. ↑ The Principality of Sealand

   Bibliografia[edytuj]

   • Leszek Talko, Sealandia. Królestwo za koniak. Duży Format z 8 grudnia 2003 r.
   • Leszek Talko, Raj cyberanarchistów. Gazeta Wyborcza z 7 grudnia 2003 r.
   • Remigiusz Mielcarek, Księstwo Sealand w: Mikrokraje Europy, Sorus, Poznań 2005

   Linki zewnętrzne[edytuj]

   • Oficjalna strona Księstwa Sealandii
   • Polska strona o Sealandii
   • Serwis informacyjny Sealandii
   • Galeria fotografii związanych z księstwem
   • Położenie na Google Maps
   • Galeria znaczków

     The World

     
     

     

     The World i inne projekty wybrzeżaDubaju

     
     

     

     Widok z kosmosu (2009)

     The World − archipelag ok. 300 sztucznych wysp, usypanych na dnie szelfu 4 km od wybrzeży Dubaju. Wyspy widziane z lotu ptaka tworzą widok mapy świata.

     Zobacz też[edytuj]

     • Al Nakheel Properties
     • Wyspy Palmowe
     • Dubai Waterfront
     • Burdż al-Arab
     • Burdż Chalifa
     • Nakheel Tower
   • Artykuł nt. statusu prawnomiędzynarodowego Sealandii       Torpedownia
     
     

     

     Torpedownia na Babich Dołach

     Torpedownia – polska nazwa zwyczajowa centralnego obiektu niemieckich ośrodków badawczych torped, budowanych na terenie Polski w czasie II wojny światowej. Torpedownia była to hala montażowa torped wraz z urządzeniami do próbnych strzelań, wybudowana na dnie akwenu, w odległości kilkuset metrów od brzegu. Połączona z brzegiem molo, po którym odbywał się za pomocą kolejki wąskotorowej transport podzespołów torped, ostatecznie montowanych w hali. W niemieckiej nomenklaturze budynek ten nazywanoSchießstand.

     Pierwszą torpedownię wybudowano w Niemczech na krótko przed wybuchem I wojny światowej; była jednym z obiektów Cesarskich Warsztatów Torpedowych.

     Na terenie okupowanej Polski funkcjonowały dwa hitlerowskie ośrodki badawcze torped. Obydwa zlokalizowano w Gdyni (wówczas – Gotenhafen): Torpedowaffenplatz Hexengrund w Babim Dole (dziś Babie Doły) oraz Torpedo Versuchsanstalt Oxhoft na Oksywiu. TWP było ośrodkiem badawczym Luftwaffe (hitlerowskie lotnictwo), TVA – Kriegsmarine (hitlerowska marynarka wojenna). Oba ośrodki badawcze, choć niezależne formalnie od siebie, połączone były kolejką wąskotorową (przezwaną przez samych Niemców złośliwieKaszubskim Ekspresem) – biegnącą wzdłuż plaży od portu na Oksywiu do ośrodka w Babich Dołach. TWP pracował głównie nad torpedami lotniczymi, TVA – akustycznymi. Ośrodki korzystały także z jednego wspólnego poligonu na zatoce Gdańskiej, na wysokości Jastarni, oddalonego 12 kilometrów od TWP. Torpedownię posiadały również warsztaty torpedowe Gerätewerke Pommern Madüsee, położone nad jeziorem Miedwie (w okolicach Szczecina).

     Torpedownie w Gdyni są identycznej konstrukcji. Budynek oprócz hali montażowej i pomieszczeń techniczno-inżynierskich, posiadał także wieżę obserwacyjną, z której urządzenia skierowane w głąb Zatoki Gdańskiej śledziły tor wystrzelonej torpedy. Na dnie zatoki wydrążony był specjalny korytarz, którym poruszała się torpeda. Wystrzelone testowe torpedy były wyławiane przez okręty i poddawane analizie w zakładach. W skład TWP wchodziło kilkanaście budynków (warsztaty, magazyn głowic i torped, hamownia silników, elektrownia itp.), torpedownia wraz z drewnianym portem oraz lotnisko z dwoma pasami startowymi. TWP, jako ośrodek badawczy Luftwaffe, równolegle przeprowadzała próby odpalania torped bezpośrednio z samolotów. Zrzut następował nad zamkniętym akwenem, wzdłuż którego ulokowano dwa punkty obserwacyjno-pomiarowe. Znajdowały się w nich urządzenia nazywane po niemieckukinotheodolit, rejestrujące proces zrzutu torpedy z samolotu.

     Torpedownię na Oksywiu oddano do użytku już w 1940 roku. Rozkaz powołujący ośrodki badawcze torped Luftwaffe podpisano w listopadzie 1940. TWP uroczyście otwarto 4 lipca 1942. Z obszaru Gdyni Niemcy ewakuowali się w początkach kwietnia 1945 r.

     Spis treści   [ukryj]  1 Charakterystyka 1.1 Torpedownia na Babich Dołach 1.2 Torpedownia na terenie portu wojennego na Oksywiu (tzw. Formoza) 1.3 Wieże obserwacyjne na zatoce Gdańskiej 1.4 Torpedownia na jeziorze Miedwie 2 Literatura 3 Zobacz też 4 Linki zewnętrzne

     Charakterystyka[edytuj]

     Torpedownia na Babich Dołach[edytuj]

     
     

     

     Babie Doły

     Wybudowana na kesonach zatopionych w odległości trzystu metrów od brzegu (dokładne położenie geograficzne: 54°35′16″N18°32′44″E (pokaż mapę) ). Nieremontowana i niewykorzystywana po wojnie popadła w ruinę, a basen portu uległ zamuleniu. Po wojnie zniszczono ostatni odcinek molo przy torpedowni, aby utrudnić dostęp do budynku. Urządzenia z samej torpedowni i całego TWP w większości przejęte zostały przez Armię Czerwoną i zostały wywiezione do ZSRR, gdzie prawdopodobnie nigdy nie były ponownie zmontowane i uruchomione. Pomost i zabudowania portu były do lat 80. XX wieku regularnie wykorzystywane przez wojskowych płetwonurków jako akwen do ćwiczeń. Również – przez amatorów jachtingu i latem przez wypoczywających na plaży. Ostatecznie resztki molo wysadzono w powietrze w połowie lat 90. XX wieku. Torpedownię, dzielnie opierającą się upływowi czasu, zmogły srogie zimy z przełomu lat 70. i 80. ubiegłego stulecia – wtedy zawaliła się frontowa ściana, poważnie nadwerężając konstrukcję budynku.

     Torpedownię na Babich Dołach widać m.in. w końcowych fragmentach odcinka pt. Brzeg morza z serialu Czterej pancerni i pies, w serialu Kryminalni oraz filmie fabularnym Superwizja.

     
     

     

     Panorama pozostałości po TWP w Babich Dołach

     Torpedownia na terenie portu wojennego na Oksywiu (tzw. Formoza)[edytuj]

     
     

     

     Oksywie

     
     

     

     Oksywie, w głębi Babie Doły

     Została zbudowana na podstawie skrzyni ze ścianek Larsena wypełnionej piaskiem, na końcu 500 m mola, współrzędne geograficzne 54°32′55″N 18°34′02″E (pokaż mapę) . Eksploatowana jest do dzisiaj, chociaż w innym od pierwotnego charakterze. Po wojnie rozebrano – zbędną – wieżę obserwacyjną. Nadal mogą do niej przybijać mniejsze jednostki pływające Marynarki Wojennej RP (maksymalnie trałowce bazowe). Molo, początkowo drewniane, po pożarze w czerwcu 1979 prowizorycznie naprawione, następnie zastąpiono betonowym pomostem. Przezwana „Formozą” – ze względu na skojarzenie położenia budynku przy potężnych zabudowaniach portu wojennego na Oksywiu z ulokowaniem Tajwanu (dawniej – Formosa) wobec Chin.

     Od powstania podstawową jej funkcją były próbne strzelania torped kontynuowane do lat osiemdziesiątych. Po zastąpieniutorped parogazowych, niewymagającymi okresowego przestrzeliwania torpedami elektrycznymi i tlenowymi, prowadzono do końca lat osiemdziesiątych jedynie strzelania szkolne.

     Od końca lat sześćdziesiątych stacje kontrolno-pomiarowe na Formozie wykonują kontrolę i minimalizację pól fizycznych okrętów. Okręty mierzone są podczas przepływania przez dwa poligony wyznaczone czerwonymi bojami. Mierzone są pola:magnetyczne, cieplne, elektryczne, hydroakustyczne i powierzchnia skutecznego odbicia.

     Kolejno powstawały stacje do pomiaru pól (w nawiasie wykonawcy):

     • magnetycznego (Politechnika Gdańska – dr Nagieło)
     • cieplnego (Politechnika Gdańska)
     • elektrycznego (Centrum Techniki Morskiej – Ryszard Zając)
     • powierzchni skutecznego odbicia (Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia oraz Centrum Techniki Morskiej).
     • hydroakustycznego (Akademia Marynarki Wojennej – dr Eugeniusz Kozaczka (aktualnie profesor zwyczajny)).

     Aktualnie na Formozie stale przebywają żołnierze Poligonu Kontrolno-Pomiarowego Logistyki DMW, Oddziału specjalnego płetwonurków „Formoza”, obsługa radiolatarni lotniska Babie Doły. Do przełomu lat 60. i 70. XX w. na Formozie mieściła się hydrografia MW zastąpiona oddziałem specjalnym płetwonurków. Stale ćwiczy tu też kadra i kursanci z Ośrodka Szkolenia Nurków, a od czasu do czasu pomiary wykonują pracownicy Akademii MW i CTM. Na krótkim fragmencie starego molo stałe miejsce mają próbki lakieru. Od ok. 1978 r. stacjonowały pojazdy podwodne Błotniak.

     Od przejęcia przez LWP zdarzył się jeden śmiertelny wypadek. Utonął żołnierz zawodowy, kąpiący się samowolnie mimo obowiązujących zakazów. Będący na miejscu płetwonurek ruszył mu na pomoc, ale z głębokości 11 metrów wyciągnął już martwe ciało.

     
     

     

     „Formoza”, torpedownia w Gdyni-Oksywiu

     Wieże obserwacyjne na zatoce Gdańskiej[edytuj]

     
     

     

     Wieża obserwacyjna na Zatoce Gdańskiej

     W czasie wojny zbudowano trzy (dwie dotrwały do XXI wieku). Wzdłuż nich wytyczono korytarz do zrzutu torped lotniczych przez samoloty z eskadry Luftwaffe wchodzącej w skład ośrodka TWP (na potrzeby eskadry zbudowano pas startowy, istniejący do dziś – tzw. „czarny pas”). Jedną z wież w latach 90. XX wieku zakupił od Urzędu Morskiego prywatny przedsiębiorca, który planował wykorzystać obiekt komercyjnie i założyć w niej restaurację, co ostatecznie się nie udało.

     Torpedownia na jeziorze Miedwie[edytuj]

     Ośrodek po wojnie znalazł się na terenie bazy Armii Czerwonej. Dziś torpedownia na Miedwiu nie ma żadnego zastosowania militarnego. Wciąż znajduje się na terenie jednostki wojskowej i nie ma do niej swobodnego dostępu. Nieduży budynek, ulokowany trzydzieści metrów od brzegu. Były w nim tylko urządzenia do odpalania torped i obserwacyjno-pomiarowe. Współrzędne geograficzne: 53°18′14″N 14°52′51″E (pokaż mapę)

     Literatura[edytuj]

     • Friedrich Lauck, Der Lufttorpedo. Entwicklung und Technik in Deutschland 1915–1945, Monachium 1981
     • Obiekty podwodne i militaria Zatoki Gdańskiej, praca zbiorowa, Gdynia 2001

     Zobacz też[edytuj]

     

       W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:
     Torpedownia

     • Oksywie – pływająca stacja torpedowa
     • Gotenhafen – nazwa Gdyni w czasie II wojny światowej

     Linki zewnętrzne[edytuj]

     • Torpedownia Miedwie – artykuł Przemysława Federowicza w Magazynie „Nurkowanie”
     • Fotografia torpedowni w Babich Dołach z około 1942 r. w galerii archiwaliów Akademii Marynarki Wojennej
     • Fotorelacja z planu jednego z odcinków programu TVP 3 „Podwodna Polska” (m.in. zdjęcia z Babich Dołów)
     • Strona Pomorskiego Klubu Eksploracyjnego zawierająca zdjęcia z wnętrza torpedowni
     • Wizerunek godła Hexengrund, fotografie archiwalne elektrowni i torpedowni Babie Doły, opis wydarzeń

     Linki zagraniczne:

     • Archiwalne zdjęcia niemieckiej torpedowni w Eckernförde. (niem.) (Informacje o Torpedowych Zakładach Doświadczalnych w Eckernförde)
     • Strona główna zakładu techniki wojskowej Wehrtechnische Dienststelle für Schiffe und Marinewaffen WDT 71. (niem.) (WDT 71 kontynuuje pracę TVA Eckernförde 

       Bezludne wyspy 

       Bezludne wyspy

       A Abu Ramada Abu Ramada Gota Alegranza Alexander (wyspa w Nunavut, Kanada) Wyspa Amsterdam Annenkov Argyronissos Wyspy Ashmore i Cartiera B Baker (terytorium USA) Wyspa Barentsa Wyspa Bathursta Bielawki (wyspa) Blå Jungfrun Wyspa Bremen Wyspa Byama Martina Wyspa Bylota C Calero (wyspa) Caroline (wyspa Kiribati) Chełminka Chrissi Wyspa Clippertona Coco Island (Seszele) Cominotto Conception (Seszele) Wyspa Cornwallisa (Kanada) Cousin D Delos Devon (wyspa) Dog Island (Gambia) Ducie Dżazirat Dżiftun as-Saghir Dżazirat Dżiftun al-Kabir E Wyspa Edge'a Wyspa Eglinton Eiao Elobey Chico Emerald Isle Es Vedra F Fatu Huku Filfla G Gęsia Kępa

       H Hans (wyspa) Hatutu Wyspy Heard i McDonalda Heinlaid Henderson (wyspa) Howland I Inaccessible J Wyspa James Jarvis Johnston (terytorium USA) K Wyspa Księcia Edwarda (RPA) Karsiborska Kępa Wyspa Kayak Kingman Wyspa Kokosowa Koński Smug L Lądko M Wyspa Króla Mackenzie Macquarie (wyspa) Îles de la Madeleine (Senegal) Wyspa Magawisz Malden Island Malpelo Île Marc Île aux Marins Mary Anne Island Mały Krzek Wyspy McDonalda Wyspy Melchiora Wyspa Melville'a (Morze Arktyczne) Moho Tani Montaña Clara Motu Iti (Markizy) Motu Iti (Wyspa Wielkanocna) Motu Nao Motu One Motutunga Wyspa Jensa Munka Märket N Nightingale (wyspa) Wyspa Niska

       O Oeno Wyspa Omega Ostrów Mieleński Ostrówek (wyspa) P Wyspy Świętego Pawła (Malta) Polvese R Redonda Richel Rockall Roque del Este Roque del Oeste S Dżazirat Safadża Sala y Gómez Samana Cay Wyspa Scotta The Sisters Skokholm Wyspa Somerset Staple (wyspa) Wyspa Stefanssona Surtsey Wyspa Szwedzka T Terihi Therese Island Tindhólmur Wyspa Tobia Trzcinice U Wyspa Um Gamar V Île Vanier Wyspa Vansittart (Nunavut) W Dżazirat Wadi Dżimal Warnie Kępy Wichowska Kępa Wielki Begiczew Wielki Krzek Wyspa Wilhelma Wiszowa Kępa Wola Kępa Wołcza Kępa Z Ziemia Północno-Wschodnia Ś Świńskie Kępy